Omdat Harry van der Schoot een huurschuld, besloot de deurwaarder om ook zijn trouwe viervoeter in beslag te nemen.
Normaal gezien legt een deurwaarder alleen beslag op goederen en spullen die een economische waarde hebben. Denk bijvoorbeeld aan een auto, meubels, een televisie en andere elektronica.
De deurwaarder die bij Harry uit Bergen over de vloer kwam, besloot echter om ook zijn 6-jarige Duitse dog genaamd Nero mee te nemen. Het komt zelden voor dat deurwaarders ook huisdieren in beslag nemen. Strikt genomen is het volgens de wet niet verboden. Dat schrijft 1limburg. De wet schrijft voor dat een deurwaarder beslag mag leggen op de inboedel, en daar kunnen ook huisdieren onder vallen.
Bepaalde dingen zijn niet vatbaar voor beslag. Het gaat om levensnoodzakelijke uitzonderingen zoals kleding, beddengoed en eetvoorraad voor een week. De huidige beslagwetgeving is echter al heel oud en dateert van 1838.
De Koninklijke Beroepsorganisatie van Gerechtsdeurwaarders pleit zelf voor een modernisatie van het beslagrecht, maar voorlopig moeten ze het nog even doen met de oude wetgeving. Met soms absurde resultaten tot gevolg …
In juni werd er een wetsvoorstel ingediend waardoor er ook een uitzondering wordt gemaakt voor huisdieren. Deze wet werd echter nog niet aangenomen.
Harry beseft dat hij schulden heeft en dat de deurwaarder gewoon zijn werk deed. Niettemin vraagt Harry zich af wat de economische waarde van Nero is. Het gaat om een Duitse dog van zes jaar oud – dit hondenras leeft gemiddeld acht jaar – en hij is gecastreerd.
Aan 1limburg verklaarde hij:
“Het gaat om een gecastreerde reu van zes jaar oud. Als je bedenkt dat een Duitse dog gemiddeld acht jaar oud wordt, dan kun je wel indenken dat hij geen economische waarde meer heeft.”
De man uit Bergen vindt dat de wet misbruikt werd om hem onder druk te zetten. “De schuldeiser wil me zo dwingen en pressie op mij uitoefenen. De hond is namelijk hoogstens honderd euro waard.”
Harry kreeg te horen dat de hond door iemand anders dan de schuldeiser verzorgd wordt.
Het afnemen van iemands trouwe viervoeter is een extreme maatregelen. We hopen echt dat Harry en zijn hond zo snel mogelijk herenigd zouden worden. In de 180 jaar oude wet werden uitzonderingen voorzien voor primaire levensbehoeften. Kan het afnemen van een trouwe viervoeter – ze zijn tenslotte toch echt een beetje familie – niet als een schending van een primaire levensbehoefte beschouwd worden?
Waar is het gezond verstand hier?