Waakhonden zijn overal ter wereld een vaak voorkomend zicht. Onnodig te zeggen dat de meeste er erg angstaanjagend uitzien – dat is immers waarom ze er zijn. Maar voor zij die de waakhond Carla zagen, was vrees niet wat ze voelden. Het was meer verdriet, medelijden en frustratie. Cala zat neer en “bewaakte” een autodealer in San Jose, Costa Rica. Haar eigenaar gaf haar zelden eten, en wanneer ze ziek was werd ze niet naar de dierenarts gebracht.
Uiteindelijk werd de hond zo zwak dat ze niet meer kon rechtstaan. In plaats daarvan zat ze neer in een oude autoband, met een korte ketting aan haar nek die verhinderde dat ze haar hoofd kon laten rusten.
Erger nog, haar hoofd hing letterlijk aan de ketting, die zich langzaam door haar huid boorde.
De gezondheid van Cala werd alsmaar slechter omdat ze echt moest vechten om haar hoofd recht te houden. Ze had ademhalingsproblemen en nog tal van andere aandoeningen.
Als niemand deze hond zou redden, was ze zeker ten dode opgeschreven.
Gelukkig had iemand opgemerkt hoe slecht Cala eraan toe was. Ze contacteerden de politie, die op hun beurt het lokale dierenasiel Territorio de Zaguates om hulp vroegen.
Uiteraard stemde de organisatie in, maar het zou niet eenvoudig worden.
Het ogenblik waarop ze Cala voor het eerst zag, is iets wat Lya Battle, oprichtster van Territorio de Zaguates, nooit zal vergeten.
Ze vertelde aan The Dodo: “Ik voelde me wanhopig, droevig en gefrustreerd. De foto die ik eerst van haar zag toonde een zielig wezen beroofd van haar waardigheid en klaar om op te geven – een hond wier geest gebroken was en gewoon wachtte op het einde terwijl ze een nooit eindigende levende nachtmerrie leefde.”
Daarna konden de politie en het asiel Cala van haar duivelse eigenaar wegnemen en brachten haar naar de dierenarts. Daar werd ze verzorgd en behandeld voor haar verwondingen, inclusief diepe snijwonden van de nek die in haar huid vergroeid was.
Na haar verblijf bij de dierenarts verhuisde Cala naar Territorio de Zaguates, waar ze verder kon herstellen, zowel fysiek als emotioneel.
Het duurde een hele poos voor Cala hersteld was. De wonden waren moeilijk te behandelen en de mentale terreur had diepe littekens achtergelaten.
Voor de vrijwilligers in het asiel leek het erop dat Cala de andere honden haatte. Ze waren bezorgd om hen samen te zetten, bang dat het haar revalidatie onmogelijk zou maken.
Een theorie was dat Cala gewoonweg nooit andere honden ontmoet had – andere personeelsleden dachten dat ze misschien getraind was om andere dieren aan te vallen en te doden.
Maar ietwat aarzelend begon Cala andere honden toch te vertrouwen.
Ze ging van ziek en zwak, depressief en schuchter, tot een sterke en zelfzekere ziel.
“Met elke nieuwe dag zagen we haar persoonlijkheid alsmaar meer doorschemeren. Ze ging van het vrezen van mensen naar hen vertrouwen en zelfs smeken om aandacht”, legde Battle uit.
Maar zelfs in het asiel was Cala niet veilig. In juni van dit jaar slopen er mensen het asiel binnen en lieten er worstjes met vergif achter. In totaal overleden er 16 honden en ook Cala had een half worstje gegeten. Op een of andere manier overleefde ze, wellicht omwille van haar omvang in verhouding tot de kleine hoeveelheid die ze gegeten had.
Ze had echter wel te kampen met neurologische problemen. Maar opnieuw herstelde ze … wat een harde meid!
Cala overleefde jaren van verwaarlozing, marteling en ziekte. Haar leven hing aan een zijden draadje toen ze gered werd, maar op een of andere manier vond ze de kracht om terug te vechten.
Hoewel niet veel honden zo’n tweede kans krijgen, inspireerde de genezing van Cala duizenden mensen wereldwijd. Het verwarmt mijn hart!
Vandaag woont Cala in een pleeggezin dat haar alle liefde en affectie van de wereld geeft.
Deze geweldige redding is een klassiek voorbeeld van goed versus kwaad. Maar op het einde zegeviert de liefde altijd!
[fblike]