Glenn Maloney paste op een namiddag in 1990 op zijn kinderen terwijl zijn vriendin uit werken was, toen hij plotseling commotie hoorde in de voortuin. Hij ging naar buiten en zag de Jack Russel van zijn vriendin genaamd Mugsy op het voetpad liggen. Hij was aangereden door een auto en bloedde hevig. Maloney raapte Mugsy op en droeg hem naar de achtertuin.
Mugsy overleed in de armen van Maloney. Hij vertelde de kinderen om binnen te blijven terwijl hij in het bos achter het huis een graf groef voor Mugsy.
https://www.facebook.com/furrytailspetservices/photos/a.1102234853175513/1102260176506314/?type=3
Toen Wiola Tiszl, de vriendin van Maloney, thuiskwam, bezochten de vier gezinsleden het zelfgemaakte graf van hun familiehond. Een van de kinderen vroeg of ze een kruis op het graf konden plaatsen, maar het was al laat, dus zei Maloney dat ze tot morgen zouden moeten wachten.
De familie ging slapen, maar Maloney werd om 5 u ’s ochtends gewekt door een vreemd geluid. Het leek erop dat er iets aan de voordeur aan het krabben was.
“Ik stond op, trok de rolluik naar boven en daar was de staart van Mugsy, gewoon kwispelend”, vertelde Maloney. Hij ging het meteen aan Tiszl vertellen, maar die weigerde te geloven dat de hond nog leefde.
“Hij kwam binnen en wekte me en zei: ‘Je raadt nooit wie hier is, Mugsy!’”, zei ze. “En ik zei: ‘Geen sprake van – je droomt. Ga terug slapen.’”
Toen ze opstond, dacht ze dat Maloney zich vergist had: “Je hebt de verkeerde hond begraven”, zei ze.
Maloney hield echter voet bij stuk. Hij zei dat hij het naamplaatje had gezien en Mugsy goed genoeg kende om te weten dat hij het was.
Na zonsopgang trok Tiszl haar slippers aan en ging naar het graf kijken. En inderdaad, het graf was omgewoeld en leeg.
Volgens de dierenarts was de hond na zes uur terug bij bewustzijn gekomen, groef zichzelf uit het graf en keerde terug naar huis. De familie was zo blij om hun hond terug te hebben. Hun verhaal bewijst hoe vastberaden en trouw sommige donzige metgezellen kunnen zijn.